Zupełnie nie rozumiem ludzi, którzy wystawiają temu filmowi recenzje w stylu: "10/10, arcydzieło! Nigdy nie widziałem lepszego westernu!".
Może to ja jestem jakiś dziwny i rozpieszczony na bardziej współczesnym kinie, ale szczerze mówiąc, w tym filmie jedyne co mnie wciągnęło, to dialogi, aktorstwo dwóch protagonistów, oraz genialna muzyka (świętej pamięci) Ennio Morricone.

Fabuła może i jest ciekawa w pierwszej połowie, bo cała ta intryga związana z gangiem Indio, zapowiada się bardzo interesująco, jednakże niestety nie zaspokoiła moich oczekiwań. Wszystko zamienia się w kompletny chaos tuż pod koniec filmu.
UWAGA: SPOILER: ~Zakończenie jest jak dla mnie zupełnie naciągane. Po co postać Clinta Eastwooda miałaby niby zabrać zegarek Douglasowi? Zupełnie tak, jakby przewidziała, że Indio będzie chciał go wykorzystać przeciwko niemu. No chyba, że zrobił to z własnych przyczyn, no ale come on, ani razu w tym, ani poprzednim filmie nie widzieliśmy, żeby był nieugiętym kleptomanem zabierającym losowo rzeczy swoim kolegom.

No i udźwiękowienie... jak bardzo można spartaczyć udźwiękowienie?
Spadający kapelusz brzmi tutaj jak nadlatująca bomba, a uderza o ziemię jak kamień. Rewolwer strzelający niecałe pół metra od bohatera, wydaje dźwięk kuli przelatującej ci koło ucha, a uderzenie pięścią o stół bardziej przypomina lekkie klapnięcie go.

Naprawdę, nie chcę tym postem denerwować, czy baitować innych użytkowników. Po prostu zupełnie nie rozumiem fenomenu tego filmu, a jednak "Dobrego, złego i brzydkiego" uwielbiam.